صد سال به از این سالها...

سلام به دوستای خوب و عزیز

سال نو همگی مبارک. ایشالله که سال جدید برای هممون پر از سلامتی و شادی و برکت باشه.

روزای قبل از عید که حسابی مشغول خونه تکونی بودم و چون سرگرم بودم اصلا نفهمیدم روزا چطور گذشت. روز سال تحویل خونه بودیم و همون شب مامان و بابام اومدن و قرداش با هم راهی مسافرت شدیم و دهم عید برگشتیم.

یکی دو روز اول پسری خیلی اذیت کرد و روزای بعد بهتر شده بود البته همه زحماتش گردن باباش بود....خیلی باباشو اذیت کرد....منم یه شب همون اولا قاط زدم نمیدونم چی شده بود که همش گریه میکردم و دیگه بذارین از جاهای بدش نگم دیگه....

در کل بد نبود بهتر از خونه نشستن بود....

الان هم منتظر همسفریم تا بیاد بریم خونه مادرشوهر عیددیدنی بازدیدشونو پس بدیم خوب چیه هنوز فروردین تموم نشده که....

راستی لب تابمونو چند روز قبل از عید به همراه کاپشن همسفر از ماشین دزدیدن....البته اصولا همسفر یادش نمیاد اونروز که از خونه رفت بیرون لب تابو کجا کذاشته ولی بر اساس بررسی ها و سوالهای من یکی از جاهایی که اونروز رفته در ماشینو قفل نکرده و از ماشین دزدیدن....حالا علاوه بر اینکه یکی دو میلیون تو این گرونی ضرر کردیم کلی اطلاعات شخصی همسفر و کلی عکسای شخصیمون هم توش بود....دیگه هر وقت یادم میاد کلی حرص میخورم اعصابم خورد میشه....باز قسمت بدتر ماجرا اینه که اصلا هیچ تلاشی نکرد برای پیدا کردنش که این منو بیشتر عصبانی کرده بود....

قبل از عید که رفته بودم دکتر بهم کلی ویتامین داد که با مصرف اونا خیلی حال عمومیم بهتر شده.... تازه الان فرصت کردم یکم راجع بهش تحقیق کنم که با توجه به سابقه بیماریهام فهمیدم که همه بی حالی ها و دردا و مشکلاتم از کمبود ویتامین دی هست.

یه چیز دیگه که بهترم کرده اینه که دکتر پسری هم داروشو کم کرده و تقریبا تا ۸ ماه دیگه اگه خدا بخواد کاملا قطع میشه...ولی همچنان حرف نمیزنه وهیچ تلاشی هم برای حرف زدن نمیکنه که خیلی رو مخمه این موضوع....دعا کنین این مشکل زودتر حل بشه .... دست خودم نیست همه هم سناش که دور و برمون هستن حرف میزنن منم خیلی حساس شدم بهش

فعلا خدا نگهدارتون

دیرنوشت!

سلام دوستای خوبم

از آخرین پستم تا حالا حتی یه بار هم وبلاگم رو باز نکردم. راستش خیلی وقته که دیگه حس نوشتن ندارم و البته نداشتن وقت هم بهونه خوبیه. ممنونم که جویای احوالم هستین دوستان ندیده اما با محبت

نمیدونم چرا دوستی های مجازی عمیق تره .... بی ریا تره... واقعی تره.... من هم همیشه به یادتون هستم و بهتون فکر میکنم.

ما خوبیم. زندگی هم جریان داره یه روزایی خوب و یه روزایی سخت....همسفر سخت مشغول کاره و خدا رو شکر اوضاع مالی بد نیست. به خاطر فشار کار یکم عصبی و خسته هست و ذهنش درگیره و همین باعثش میشه هر دوماه یه ده روزی با هم حرف نمیزنیم.....ببین نظم و ترتیب در همه حای زندگی ما وجود داره حتی قهر کردن !

آخرین ترم کارشناسی رو هم تموم کردم و فارغ التحصیل شدم که البته یه سری کارای اداریش مونده. ۲ سال سختی بود و همه کمک کردن تا بتونم درسمو تموم کنم. مخصوا مامانم که ۲۰۰ کیلومترو هی رفت و آمد کرد تا پسری رو نگه داره من برم کلاس...

به اصرار بیش از حد مامانم ارشد هم شرکت کردم....آخر اعتماد به نفس بود این کارم... و جالبه مامانم خیلی امیدواره قبول بشم!

این روزا برنامه داریم که اگر خدا بخواد یه خونه جمع و جور بخریم. فعلا که از این بنگاه به اون بنگاه.... قیمت ها سرسام آور و بودجه ما هم محدود. همه فکر و ذکرم شده خونه....شاید باعث بشه روحیمون عوض بشه و امیدوارتر بشم به آینده....

واما پسری شیرین و دوست داشتنی که هرروز فقط قد میکشه و خرج میذاره رو دست ما. چند روزه که سرمای بدی خورده و بی حاله. دلم براش آب شده این چند روز اصلا جون نداره راه بره..... همش میگم فقط زودتر خوب بشه من خندشو ببینم .... صداشو بشنوم.....شیطونیاشو ببینم...

تازگیا ماما و بابا و بَ (آب) میگه و تو حرف زدن هنوز پیشرفتی نکرده.....منظورشو فقط با اشاره میرسونه..... بعضی وقتا خیلی نگرانش میشم.... همش از خدا میخوام حرف بزنه.....دلم میگیره تنهایی......همه دلخوشیم این بود که بزرگ میشه و با شیرین زبونیاش سرگرم میشم که اونم خدا از من دریغ کرده.....نمیدونم دیگه باید چیکار کنم..... چند وقت دیگه میخوام دوباره ببرمش گفتار درمانی ببینم چی میشه

هر روز که میگذره بیشتر و بیشتر بهش وابسته میشم. وقتی امتحان داشتم ۵ روز ولایت پیش مامانم بود. البته قرار بود هر وقت بیقراری کرد بیارنش ولی خدا رو شکر خوب بود و مشکلی نداشت....این ۵ روز داشتم دیوونه میشدم....اصلا تمرکز برای درس خوندن هم نداشتم.....نمیدونم قبل از پسری من چطور تنها صبح تا شب تو خونه میموندم..... بالاخره امتحانای سختم که تموم شد گفتم بیارینش که دیگه طاقت ندارم....

اینم از گزارش من .... مثلا اومده بودم فقط چند خط بنویسم

مهد

بعد از کلی پرس و جو بالاخره یه مهد خوب پیدا کردم و با کلی ذوق و شوق پسری رو بردم. طبق روش خودشون عمل کردم . چند روز اول با خودش رفتم تو محوطه بازی و بعد از چند روز اونو میبردن تو کلاس نوپا و من توی دفتر از مانیتور میدیدمش. دو هفته ای طول کشید تا بدون جیغ و گریه توی کلاس بمونه.

وقتی دیدم بدون من میمونه ثبت نامش کردم  شهریشو دادم و رسما مهدکودکی شد پسرم. بعد از ۴ روز سرما خوردگی شدید گرفت و سه روز نرفت. و وقتی دوباره بعد از چند روز برگشت مهد اخلاقش عوض شد. تو خونه همش جیغ میزد و بی تابی میکرد. تو ماشین هم اگه از سمت مهدش رد میشدیم خودشو به در و دیوار ماشین میکوبید. خیلی عصبی شده بود و همش انگشتاشو به هم فشار میداد. داشتم دیوونه میشدم.

بعد از مشورت با یه مشاور به این نتیجه رسیدیم که براش زود بوده! تو این سن نمیتونه جدایی از ما رو قبول کنه و با توجه به مشکلاتی که داره باعث میشه فشار عصبی روش بیشتر بشه و دردی رو دوا نمیکنه که هیچ بدتر هم میشه. وقتی به خاطرسرما خوردگی چند روز نرفته یعنی باز هم میتونه نره و با این کارا میخواد کاری کنه که نبرمش

و به این ترتیب الان یه هفته ای هست که مهد نمیره و هر روز که میگذره خدا رو شکر حالتای عصبیش بهتر میشه و عادی تر میشه. واقعا داشتم داغون میشدم با دیدن این چیزا. حالا این وسط سرزنش های مامامان و بابام هم بماند که منو با خاک یکسان کردن. انگار نه انگار همونا بودن که منو تشویق به این کار میکردن و حالا من شدم یه مادر سنگدل و بی رحم و.....این هم بماند.....

تو اون مدت هم یه کار برام جور شد که به قول همسفر بیشتر یه سکوی پرتاب بود برام که بازم با مخالفت مامان و بابام رو برو شدم! و همون آدم بی عرضه و سنگدل و اینا....

دو سه روزی رفتم سر کار که به خاطر کنسل شدن مهد اون هم کنسل شد.

این هفته ای که گذشت خیلی اوضاع روحیم داغون بود. نمیدونم چی میخوام ولی خیلی خیلی ناامیدم..... از همه چیز.....از همه کس.....

همه چیزو برای خودم تموم شده میبینم....یه زنی که تا آخر عمر باید بشینه به پای بزرگ کردن بچه و بوی پیازداغ بده و البته اگر یه وقتی پدر و مادرش! صلاح دیدن ! که کاری وجود داره که ارزش انجام دادن داره بره سر کار

از همه دنیا بیزارم....از همه چیز بدم میاد....میخوام فقط خودم باشم و خودم.....تنهای تنها......در سکوت محض.....فقط بخوابم و بخوابم


یه کم از کارای پسری بگم تا یادم نرفته روحیمون هم عوض میشه

هرچیزی که بخواد منو میبره یا هول میده طرفش

کتابشو باز میکنه و عکس نینی رو نشون میده و میگه بی بی (بعد از تلاش های یک ساله من)

یه بازی که دوست داره اینه که از روی مبل بپره پایین و به صورت کشدار بگه اییییییییییییی و چند روزه که میاد رو مبل کنارم و دستمو میگیره و میگه ایییییییییییی یعنی دستمو بگیر که من بپرم پایین

میره رو میز تعویض تختش میشینه و جیغ میزنه(مثلا منو صدا میزنه) بعد من میرم و از دور دستامو براش باز میکنم میدوم سمتش و اونم میپره بغلم

وقتی بهش غذا میدم یا میخوام لباس تنش کنم بریم بیرون دستمو بوس میکنه(خیلی با محبته)

عاشق بیرون و ددر و ماشین سواریه

گوشی منو میگیره و وقتی بهش میگم الو کن حتما باید یه دکمه رو فشار بده بعد الو کنه(ادای مارو در میاره قربونش برم)

همسفر یه اسب کوچولو خوشگل براش خریده میره سوار اسبش میشه بعد بغلش میکنه راه میره مثلا داره اسب سواری میکنه

وقتی لباسارو از ماشین لباسشویی در میارم تا پهن کنم میاد از تو ماشین لباسارو در میاره و میده بهم تا بزارم رو جا رختی

عاشق کره هست و اگر بخوام بهش صبحانه یا عصرانه بدم اول تو سینی رو نگاه میکنه اگر کره نباشه لج میکنه و گریه

وقتی غذا یا آب میخوره خودش دستاشو میاره بالا یعنی الهی شکر(البته الهی شکرو من میگم)

از بیرون که میایم خودش شلوارشو در میاره ولی بولیزشو نمیتونه هنوز در بیاره. امشب دیدم بولیزشو مثل شلوار میکشید پایین قربونش برم

عاشق اسکانسه پسرم ایشالله که همیشه جیباش پر پول باشه. واسه همینم براش یه قلک خریدیم که پولاشو میریزم توش. آخه شبا که باباش میاد خونه کیف باباشو میده دستش یعنی به من پول بده و بچه قلدره زور گیری میکنه از باباش

باز اگر یادم اومد مینویسم

تولدت مبارک عزیز دلم

دو سال گذشت.... دو سال مادری کردم و احساس یه مادرو درک کردم.... دو سال در گیر معصومیت کودکانه چشمان زیبایش بودم....دو ساله که دنیای جدیدی رو تجربه میکنم..... دو ساله که با خنده هایش به اوج رفتم و با گریه و دردهایش به زیر آمدم.....دوسالی که شاید به اندازه ۱۰ سال هر سه تامون سختی و عذاب کشیدیم ولی هر جور که فکر میکنم میبینم به همه سختی هایش می ارزد..... نمیشود اینها را تجربه نکرد.....نمیشود بدون این حس ها به زندگی ادامه داد.....شاید کمی زود بود ولی باز هم می ارزید....

پسری بزرگ شده و ما رو هر روز عاشق تر از قبل میکنه.... با همه مشکلاتی که داره یه خندش می ارزه به همه این دنیای بی سر ته.... اینقدر این پسر با محبت و احساساتیه که خدا میدونه.... فقط میتونم بگم عاشقشم و بهترینارو براش میخوام.... میخوام تو این دنیای نامرد یه مرد واقعی بشه و بهش افتخار کنم

سلام

حالتون چطوره؟ با گرمای تابستون چه میکنید؟

ما هم خوبیم و زندگی رو میگذرونیم. درگیر کارای تولد پسری بودم که تموم شد. جای همگی خالی خیلی خوش گذشت. ولی دیگه براش تولد نمیگیرم تا خودش بفهمه و حداقل بذاره یه عکس درست و حسابی ازش بگیریم. آقا همش تو بغل باباش بود و نمیذاشت عکس بگیریم ازش.

از شنبه هم میخوام برم و به چند تا مهد سر بزنم ببینم کدوم بهتره تا بذارمش مهد. فقط دعا کنید که بمونه و بتونه عادت کنه.

دو سه روز پیش بچه های دوستامو دیدیم که هرکدوم ۴۰ روز از پسری کوچیکترن. خدا حفظشون کنه من هر بار اینا رو میبینم افسردگی میگیرم واسه پسری. هر چی بخوان میگن به مامانشون ... زنگ میزنن به باباشون میگن بستنی بخر .... ازشون بپرسی تا حدی جواب میدن .... اسمشونو میگن .... سلام بلدن و خیلی چیزای دیگه که پسری من یه دونشم انجام نمیده.

خلاصه یه دو روزی افسرده شده بودم باز الان بهترم. خیلی واسمون دعا کنین. دیگه خسته شدم از این همه مشکلات. آخه خدایا چرا همه سختیا رو میدی به ما.... به خدا ظرفیت ندارم دیگه. طاقتم تموم شده بذار حداقل یه دلخوشی کوچیک تو زندگیم داشته باشم.

اون از مشکلات مالی همسفر که تا آخر عمرمون هم حل نمیشه مگر اینکه معجزه بشه.... این از این همه تنهایی وکسالت من و اینم از پسری خوشگلم که نمیدونم چرا اینقدر از هم سن و سالاش عقبه .... خداییش من نمیگم خیلی براش وقت میذارم و ال میکنم و بل میکنم ولی اینقدر هم بهش بی توجه نیستم و نبودم که بخواد اینجوری بشه

دیشب به همسفر میگفتم بیا بریم ولایت برای زندگی .... میگه اونم دوست داره ولی فعلا نمیتونه و همه به خاطر این بدهی های لعنتیه ... دعا کنید برامون که بریم از این شهر لعنتی

شرمنده که نمیرسم بهتون سر بزنم دوستون دارم و منو ببخشید اگر با حرفام ناراحتتون میکنم

اگه تونستم عکس درست و حسابی از تولد پیدا کنم براتون میذارم